Βαλιέχο, Σέσαρ

(César Vallejo, Σαντιάγο ντε Τσούκο, Περού 1895 – Παρίσι 1938). Περουβιανός ποιητής και πεζογράφος. Μιγάς και από φτωχή οικογένεια, υπέστη πολιτικές διώξεις στην πατρίδα του, υπέφερε από τη φτώχεια και τις φυλακίσεις και στο τέλος αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό. Έζησε στη Γαλλία και στην Ισπανία. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου πήρε το μέρος των δημοκρατικών. Πέθανε μέσα σε απόλυτη μοναξιά και φτώχεια. Μαζί με τον Πάμπλο Νερούντα υπήρξε η πιο εξέχουσα φυσιογνωμία της λατινοαμερικανικής ποίησης του 20ού αι. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα γράμματα με τη συλλογή Οι μαύροι κήρυκες (Heraldos negros, 1918), στην οποία είναι αισθητή ακόμα η επίδραση του μοντερνισμού, γρήγορα όμως προσχώρησε στο μεγάλο κίνημα της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Στο Τρίλσε (Trilce, 1923) συνταιριάζει την ταπεινή του διαμαρτυρία με τις σπασμένες και παραληρούσες μορφές του υπερρεαλισμού. Στο πιο ώριμο έργο του Ανθρώπινα ποιήματα (Poemas Humanos, 1939) και στο Ισπανία, ύπαγε από μένα αυτό το ποτήρι (Espaňa, aparta de mi este cάliz, 1940), που δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό του, η επαναστατημένη κραυγή βρίσκει βαθύτερες αιτιολογίες και πιο ολοκληρωμένες και ραφιναρισμένες λύσεις, χωρίς ωστόσο οι εκφραστικοί τρόποι του να αποκτήσουν διαύγεια και καθαρότητα. Το ποιητικό του έργο εξακολουθεί να διαβάζεται και να θαυμάζεται σε όλη τη Λατινική Αμερική· ακόμα περισσότερο όμως θαυμάζονται τα πεζά του, μεταξύ των οποίων μερικά πολύ πρωτότυπα, όπως το μυθιστόρημα Τουνγκστένιο (Tungsteno, 1931).